BEZORGD OM JE KIND
Onze jongste zoon heeft er een leuke hobby bij. Spotten. Urenlang staat hij met zijn camera in de aanslag klaar om auto’s te spotten. Liefst hele bijzondere exemplaren. Als de foto ook nog goed gelukt is, gaat deze op zijn Instagramaccount. Soms “vergeet” hij daardoor thuis te komen voor het eten. Mijn vrouw en ik vinden het natuurlijk fijn dat hij zo’n interessante hobby heeft, maar te laat thuis komen voor het eten. Daar zijn we niet zo over te spreken. De laatste tijd kon onze jongste zoon echter wat minder tijd besteden aan deze hobby. Een half jaar geleden gooide corona roet in het eten. Waar in het nieuws gesproken wordt over het feit dat kinderen weinig last hebben en snel herstellen, was hij helaas één van die kinderen die niet snel herstelt. Hij kon niet meer goed ademen en had ineens een ontzettend slechte conditie. De trap op en af was al te veel en hij kon niet meer naar school. Als we samen beneden zaten, vroeg hij weer naar bed te mogen. Van een jongen die zoveel energie had, bleef ineens een heel slap dweiltje over. We hebben ons behoorlijk zorgen gemaakt. We zijn nu een half jaar verder en met hulp van de huisarts, school en de kinderfysiotherapeute gaat de opbouw van zijn conditie en ademhaling weer gestaag de goede kant uit. Hij draagt regelmatig een koptelefoon of hij trekt zich terug als een ruimte te vol is en als er te veel geluiden of prikkels zijn. De laatste tijd zie ik hem weer enthousiast zijn hobby oppakken. Het is heel fijn dat hij belangstelling kan hebben voor dingen en weer energie heeft om ze te bedenken. In feite moeten we hem zelfs afremmen. Waar zijn geest van alles bedenkt en wil, kan zijn lichaam dit nog niet bijbenen. Hij moet iedere dag opnieuw op tijd stoppen en rusten anders duurt de hersteltijd nog langer. Eergisteren zaten we al een poos aan tafel met het eten toen hij binnenkwam via de achterdeur, zijn handen ging wassen en aanschoof. Hij zei, onze blik vermijdend en een klein beetje schuldbewust kijkend, helemaal niks. Mijn vrouw en ik blikten elkaar over de tafel even aan. We kwamen stilzwijgend overeen niks te zeggen over het late aanschuiven. Want oh wat zijn we verschrikkelijk blij dat hij als een gezond buiten spelend jongetje van twaalf te laat thuis komt voor het eten.
( Stadscolumn #43 | 31 mei 2022 )
“WÖÖR BIJ D’R ENE VAN?”
Dat hoorde ik toen ik net (1995) in Kampen woonde. “Wat zeggen ze nou?”, dacht ik eerst. Later zag ik het ergens staan. Aha, zo schrijf je dat dus op zijn Kampers. Als iemand van “buitenaf” wist ik ook niet precies wat men hiermee bedoelde. Nu weet ik het wel natuurlijk. Je ontwikkelt een “oor” voor het Kampers dialect als je hier wat langer woont. Inmiddels kan ik zeggen dat ik er “ene” ben van Passie. Ah denkt u misschien, dan heeft ie het toch niet goed begrepen. Jawel hoor! Bij gebrek aan een Kamper familiestamboom heb ik mijn bedrijf Passie voor Glans tot Kamper stamboom uitgeroepen.
De meeste autoliefhebbers weten wie ik ben en als ze het nog niet weten, moeten ze maar gauw mijn website verder bezoeken. Ik uutprakkezeer voor u regelmatig een mooi “stukkien” over Kampen, over auto’s en wat me verder nog te binnen schiet. De inspiratie komt vanzelf want in Kampen gebeurt genoeg!