VERJAARDAGSCADEAU

Soms komt het zo uit dat ik een paar weken lang bijna geen vrije dag krijg. Ook niet in het weekend. Dat heb je soms als ZZP-er en moet je beslist niet lang doen. Je lichaam kan gaan protesteren. Als je hiermee doorgaat, tackel je. Ik noem maar wat: een longontsteking, griep of een verstuikte enkel. Nou ja, niet ineens natuurlijk. Het lichaam zorgt er zelf voor dat je rust neemt. Natuurlijk heb ik de afgelopen jaren geleerd en zorg daarom na zo’n extreem drukke periode altijd voor compensatie. Bijkomen en opladen. Onlangs weer zo’n drukke tijd achter de rug. Op locatie gewerkt en geslapen in het noorden en zuiden van het land. In Kampen een trouwauto klaargemaakt, een dag koplampen helder gemaakt en beschermd. De detailing van twee andere auto’s, mijn eigen auto in de revisie, tussendoor nog wat mantelzorg in de Vijverhof en mijn vader op afstand bijgestaan.

De verjaardag naderde. Onze kinderen vroegen: “Wat wil je voor je verjaardag, pap?” Het enige waar ik op dat moment aan dacht was rust. Dus ik zei: “Rust!” “Ja, pappa, dat kun je toch niet geven, wat moeten we daarmee?”, vroeg de jongste zich af. “Dat wordt een mooi goedkoop cadeautje. Een nachtje goed slapen en klaar!”, zei de oudste. Ik lachte. “Verzin maar wat leuks. Verras me!”

Toen ik weg was, werd er van alles voor me bedacht. Daar hadden ze een hoop lol mee, hoorde ik later. Een cd met vogelgeluiden. Een uitje naar de “Zoutkamer” in Kampen. Een hele dag alleen thuisblijven terwijl de rest van het gezin een dagje Amsterdam bezocht. Toegang voor de sauna of een wellness centrum, een treinkaartje naar Zandvoort voor een strandwandeling of een retourautorit naar ‘t Harde voor een boswandeling langs de A. Vogeltuin.

Een noise cancelling hoofdtelefoon van Blokker, een goedkoper exemplaar bij de Action met een enorm groot kussen om over het hoofd te gooien, nog goedkopere oordopjes van het Kruidvat. Badschuim voor een stilte bruisbad. Een bon voor twintig kilometer benzine zodat ik in mijn eentje een roadtrip kon gaan maken in de Volvo. Een stilteweekend in een monnikenklooster (met een spreekverbod). Een nacht kamperen naast de vijver in de tuin met een pop up tent. Een flesje homeopathische valeriaandruppels. Een cursus mindfullness, yoga of tai chi bij een sportschool in de buurt. Een nachtje in een camper. Een dagje de telefoon inleveren. Dat laatste gaat natuurlijk nooit gebeuren.

Van mijn vrouw kreeg ik een aantal speciale biertjes om eens lekker rustig van te gaan genieten. En twee zielen, één gedachte: van onze oudste zoon ook lekkere biertjes. Van de jongste een zakje snoep. Op mijn verjaardag zat ik heerlijk rustig in de tuin. Feestjes of fratsen hoeven van mij niet. Een betere verjaardag had ik mij niet kunnen wensen.

( Stadscolumn #65 | 30 september 2024 )

“WÖÖR BIJ D’R ENE VAN?”

Dat hoorde ik toen ik net (1995) in Kampen woonde. “Wat zeggen ze nou?”, dacht ik eerst. Later zag ik het ergens staan. Aha, zo schrijf je dat dus op zijn Kampers. Als iemand van “buitenaf” wist ik ook niet precies wat men hiermee bedoelde. Nu weet ik het wel natuurlijk. Je ontwikkelt een “oor” voor het Kampers dialect als je hier wat langer woont. Inmiddels kan ik zeggen dat ik er “ene” ben van Passie. Ah denkt u misschien, dan heeft ie het toch niet goed begrepen. Jawel hoor! Bij gebrek aan een Kamper familiestamboom heb ik mijn bedrijf Passie voor Glans tot Kamper stamboom uitgeroepen.

De meeste autoliefhebbers weten wie ik ben en als ze het nog niet weten, moeten ze maar gauw mijn website verder bezoeken. Ik uutprakkezeer voor u regelmatig een mooi “stukkien” over Kampen, over auto’s en wat me verder nog te binnen schiet. De inspiratie komt vanzelf want in Kampen gebeurt genoeg!