DE WERELD DRAAIT DOOR

Als ik detail, verkeer ik in een flow. Ik ben met niets anders bezig. In hogere sferen, zeg maar. Geen tijd om te drinken of te eten. Tot het klaar is. Dan ga ik zitten met een kop koffie, een glas water en een boterham. Even scrollen. Wat heb ik gemist? Nou, een hoop appjes en telefoontjes. Goed, dat haal ik later in. Je kunt niet alles meteen regelen. Ik zie een berichtje van mijn vader en van… we noemen hem: Wim. Allebei 84 jaar, voor wie ik mantelzorg. Die berichten kunnen niet blijven liggen, daar onderneem ik gelijk actie op.

Dagelijks ben ik redder in nood. Voor een verdwenen paspoort, portemonnee of sleutels. Afspraken met de zorg, verlies van eetlust of drinken, acute ziekenhuisopname, revalidatie, aanschaf van een gehoorapparaat, zoekraken van hetzelfde gehoorapparaat. Problemen met de smartphone, televisie of internetbankieren. Als eerste contactpersoon ben ik tevens een spin in het web. Mantelzorg is het overkoepelend woord dat men hiervoor gebruikt. In de praktijk lijkt het voor Wim meer op regisseren: vanuit een driejarig abonnement op het ziekenhuis naar uitbehandeld en terug naar regie van zijn huisarts.

Van zelfstandig wonen in een aanleunwoning naar een veiligere interne zorgruimte. In teamverband achter de schermen extra benodigde zorgindicatie regelen. Dank huisarts! Welkom, nieuwe regie. Huur opzeggen, verhuizen en later nog een keer. Naar een ruimer verblijf met net dat ietsje meer uitzicht. Overbodig geworden verzekeringen royeren. In overleg keuzes maken en verplicht bijvoorbeeld afscheid nemen van enige inboedel, het gebruik van de auto en scootmobiel. De verhuurder van de aanleunwoning wenst in oorspronkelijk aanvaardde hoedanigheid achterlating: planning van alles sauzen, later verwijdering van behang. Uiteindelijk alleen loszittend behang.

Maandag. Ik ben aan het werk. Half elf. Ik pak weer een kop koffie met een glas water en check mijn telefoon op berichten. Mijn vader mist zijn vrouw (die er niet meer is) en wenst een extra dagelijks sociaal telefoontje. Wims bericht vertelt dat hij het overzicht kwijt is. Niet zo gek als je je niet goed voelt en zoveel verandering meemaakt. Vanuit hogere werksferen land ik meteen op aarde. Soms is een probleem of situatie echt heel schrijnend en niet leuk, maar gelukkig valt er ook genoeg te lachen. Probeer eens uitgebreid een verhaal te vertellen of een saucijzenbroodje te eten met een loszittend gebit. De Babylonische spraakverwarring die ontstaat door een verkeerd verstaan woord is soms hilarisch. Even asociaal scheuren met Wim in zijn rolstoel door het ziekenhuis. Als hij moet lachen, schiet zijn gebit weer los van zijn bovenkaak. We liggen in een deuk.

De wereld om ons heen lijkt steeds sneller te draaien dan sommigen van ons kunnen bijbenen. Als je rouwt en de rest van de wereld draait door, is dat moeilijk. Ouder worden en zorg nodig hebben is niet altijd makkelijk. Ik zie dat ook de nieuwe zorg lief en geduldig is en toch is dat niet genoeg. Een mens heeft meer nodig dan alleen zorg. De maatschappij ziet er al zo anders uit dan toen vader en Wim zelf jong waren. De veranderingen waar zij nu tegenaan lopen, is iets wat ik regelmatig aanschouw in mijn rol als duomantelzorger.

De ene 80-plusser is de andere niet. Wim is een doener. Achter een bureau zitten, heeft hij de rust niet voor. Een laptop heeft niet zijn interesse en een smartphone al helemaal niet. Na een val vanuit Wims rolstoel, waarbij hij veel pijn had, denk ik: “Is het leven met deze gezondheidsproblemen en na het verlies van inmiddels al zoveel dierbaren om hem heen nog de moeite waard?” Wat zie ik hem graag rijden, wat zeg ik, scheuren in zo’n scootmobiel. Dikke jas aan, een geel hesje dat over de rugleuning hangt, wapperend in de wind, net als zijn zilvergrijs witte haren. Zijn vriendin, die hij op haar 81ste aan de haak sloeg, rijdt vlak achter hem in een elektrische rolstoel.

Wim mag graag met Jan en alleman een praatje aanknopen. Bij Myosotis, bij de Vijverhof, in het Kamper Stadspark of als er een evenement is, zoals Sail Kampen, zag je hem er bij. Niet één dag, maar alle dagen. Wim houdt van een uitsmijter, koffie met gebak, vis, Shanty- en orgelmuziek. André Rieu kan hem tot tranen toe raken en heeft hem door zware perioden geholpen. Laatst moest hij weer een beslissing nemen over een spannende risicovolle operatie. Wim gaf aan: “Ik accepteer deze operatie, want ik kies voor kwaliteit van leven.” Soms, als al die mantelzorg me naast werk en gezin even wat te veel is, denk ik daaraan. Daar doe ik het voor. Kwaliteit van leven!

( Stadscolumn #67 | 31 maart 2025 )

“WÖÖR BIJ D’R ENE VAN?”

Dat hoorde ik toen ik net (1995) in Kampen woonde. “Wat zeggen ze nou?”, dacht ik eerst. Later zag ik het ergens staan. Aha, zo schrijf je dat dus op zijn Kampers. Als iemand van “buitenaf” wist ik ook niet precies wat men hiermee bedoelde. Nu weet ik het wel natuurlijk. Je ontwikkelt een “oor” voor het Kampers dialect als je hier wat langer woont. Inmiddels kan ik zeggen dat ik er “ene” ben van Passie. Ah denkt u misschien, dan heeft ie het toch niet goed begrepen. Jawel hoor! Bij gebrek aan een Kamper familiestamboom heb ik mijn bedrijf Passie voor Glans tot Kamper stamboom uitgeroepen.

De meeste autoliefhebbers weten wie ik ben en als ze het nog niet weten, moeten ze maar gauw mijn website verder bezoeken. Ik uutprakkezeer voor u regelmatig een mooi “stukkien” over Kampen, over auto’s en wat me verder nog te binnen schiet. De inspiratie komt vanzelf want in Kampen gebeurt genoeg!