TUINFILOSOFEN

Regelmatig ben ik samen met onze jongste zoon bezig. Zo hebben we een zonneterras aangelegd en bijpassend tuinmeubilair geregeld. Een mooi groen tuingedeelte gemaakt en een vijver geplaatst. De vijver gevuld met waterplanten, drie goudvissen en één gele plastic eend. Al snel kwamen er kikkers bijwonen. We hebben een net gespannen voor de onverlaat die een vis opvrat. Een brutale grote grijze reiger. Tussendoor kregen we nog bezoek van een gezin muizen, die we met veel moeite, zo muisvriendelijk mogelijk, weggejaagd hebben.

Na alle werkzaamheden hadden wij wel wat rust verdiend. Lekker “chillen” op onze nieuwe tuinmeubelset. Iets fris te drinken erbij. We maakten ook maar even een schaal met wat hapjes voor onszelf. Lekker stukje kaas, stukje worst. Heerlijk. Fijn dat mijn vrouw wat lekkers in huis gehaald had. Ze was boven nog even bezig. Andere zoon was aan het studeren.

Mooie vader-zoonmomenten waarbij we onszelf en elkaar vragen stellen. Over de maan, de zon, het heelal, over duiven. Ja echt. Waarom ze daar zitten en niet hier. Of waarom ze hier zitten en niet daar. In welke plaats je terecht komt als je een gat boort in de grond en doorgaat tot je aan de andere kant van de aarde uitkomt. We stelden echt de raarste en de gekste vragen aan elkaar en aan onszelf. Je kan het zo gek niet bedenken of we hadden een antwoord er op. Lol. Lekker woordgrappen maken, grollen en geinen. Kortom; we zijn twee echte tuinfilosofen aan het worden.

Mijn vrouw stak haar hoofd om de keukendeur naar buiten. “Ik wilde net aan de slag vast wat voor te bereiden voor de ovenschotel voor morgen, maar de ingrediënten die ik vanochtend heb gehaald zijn uit de koelkast verdwenen”, zei ze. “Weten jullie daar misschien iets vanaf?” Wij, tuinfilosofen keken elkaar aan en probeerden niet schuldbewust te kijken naar de lege schaal die op de tuintafel stond.

Oeps. Dit was zo’n aparte vraag. Niet echt filosofisch. Hier hadden we nu even geen antwoord op. Er viel een stilte. Ik hield mijn adem in. “Ja, eh, mam, we hebben nu echt geen tijd voor vragen. We zijn even bezig met filosoferen”, zei jongste zoon snel.” “Aha”, zei mijn vrouw waarmee ze bevestigde dat ze begreep hoe belangrijk filosoferen is. Ik zag haar blik over de tafel glijden, over de glazen heen en naar de lege schaal. Waarschijnlijk had ze wel een zwaar donkerbruin vermoeden wat er was gebeurd met de hoofdonderdelen van haar ovenschotel, maar ze zei niks en trok zich terug in de keuken om met wat potten en pannen te gaan rommelen.

Goede tuinfilosofen zijn zeldzaam. Die moet je niet storen met onbenulligheden. Zij begreep dat. Geweldig, wat een vrouw! De volgende dag zaten we aan tafel en zette ze een dampende ovenschotel op tafel. Heerlijk met aardappels en groen, uien en room en ei. Ze schepte voor ons allemaal op en we begonnen te eten. Maar de schotel smaakte niet zo lekker als anders. Ik miste iets. De stukken salami. En de gesmolten geraspte kaas. “Ik heb een vraag voor jullie filosofen”, zei ze. “Als je de worst en kaas er uit laat is een ovenschotel dan nog een ovenschotel?”

( Stadscolumn #62 | 31 december 2023 )

“WÖÖR BIJ D’R ENE VAN?”

Dat hoorde ik toen ik net (1995) in Kampen woonde. “Wat zeggen ze nou?”, dacht ik eerst. Later zag ik het ergens staan. Aha, zo schrijf je dat dus op zijn Kampers. Als iemand van “buitenaf” wist ik ook niet precies wat men hiermee bedoelde. Nu weet ik het wel natuurlijk. Je ontwikkelt een “oor” voor het Kampers dialect als je hier wat langer woont. Inmiddels kan ik zeggen dat ik er “ene” ben van Passie. Ah denkt u misschien, dan heeft ie het toch niet goed begrepen. Jawel hoor! Bij gebrek aan een Kamper familiestamboom heb ik mijn bedrijf Passie voor Glans tot Kamper stamboom uitgeroepen.

De meeste autoliefhebbers weten wie ik ben en als ze het nog niet weten, moeten ze maar gauw mijn website verder bezoeken. Ik uutprakkezeer voor u regelmatig een mooi “stukkien” over Kampen, over auto’s en wat me verder nog te binnen schiet. De inspiratie komt vanzelf want in Kampen gebeurt genoeg!