PIEP, KRAAK, BARST

Graag wilde ik nog eens naar het geboorteland van Volvo reizen in mijn zwarte Volvo V70 R, maar mijn youngtimer was helaas al enige tijd niet bepaald Zweden-waardig. Al zo’n drie jaar rijd ik namelijk rond met een barst in de voorruit van mijn mascotte. “Waarom zo lang wachten met het vervangen van een ruit?”, zul je denken. Je bent zeker niet de enige. Talloze opmerkingen en spottende grapjes vlogen mij al om de oren over dit onderwerp.

Het is simpel uit te leggen. Mijn Volvo in originele staat uit 1998 is mooi. Hij heeft een getinte voorruit met een groen zonnefilter en waar vind je er nog één die exact lijkt op deze? Ik wilde het originele “vintageglas” absoluut niet kwijt en wachtte op het juiste moment om er afscheid van te nemen. Toen begon het. “Piep.” Iedere keer als ik in mijn auto reed, hoorde ik een klein gilletje vanuit het dashboard. Na een paar maanden kwam er een kraakje bij en nog een tijdje later begon het dashboard op slecht wegdek bij bepaalde snelheden zo hard te kraken dat de navigatiedame op maximaal volume zelfs nog overstemd werd.

In het begin probeerde ik het te negeren. “Het is een vintage piep”, hield ik mezelf voor. Het daaropvolgende kraakje noemde ik ook “vintage”. Na een paar maanden begon ik me er toch wel een beetje te ergeren. Ik hoorde het geluid meer en meer. Toen ik op een dag helemaal gek werd van het gekraak, gaf ik mijn zoon, die naast mij zat, opdracht het dashboard stevig vast te houden en daarmee het geknars uit te bannen. Hij kweet zich een paar minuten lang grondig van zijn taak en zei toen: “Pap, ik krijg kramp.” Toen hij losliet, bleek de kraak zo mogelijk nog erger geworden. Nee, dit was geen vintage meer. Dit was echt om krankjorum van te worden.

Het gekraak viel natuurlijk simpel op te lossen door de bouten rond het dashboard eens even goed vast te zetten, maar ze aandraaien nu er al een zich steeds verder ontwikkelende barst in de voorruit zat, vond ik toch geen goed idee. Toen de eveneens originele radiateur begon te lekken besloot ik dat dit het moment was om de piep, de kraak en de barst plus de vering achter (want ook dat werd de hoogste tijd) meteen ook aan te pakken. “Geen compromis, Marinus”, zei ik tegen mezelf. Als je de nieuwe ruit ziet en die staat je niet aan, dan komt hij er gewoon niet in. Het kan me niet schelen hoe lang de zoektocht gaat duren. Het moet per se eenzelfde voorruit zijn.

Afgelopen juni was het zover. Waarschijnlijk tot ergernis van de monteurs dribbelde ik er als een bezorgde ouder om heen. Dat had niet gehoeven. Vakkundig en snel werd de oude ruit verwijderd en een nieuwe geplaatst. Hij ziet er prachtig uit en het hele proces was in no-time gepiept. Eindelijk ben ik verlost van die nare geluiden. Ook al waren de piep, de kraak en de barst dan vintage, ik mis ze geen moment.

( Column #33 | Volvodrive Magazine | nr. 75 / 2023 )

Vallåkraträffen: het grootste openlucht Volvo-evenement van Scandinavië

MARINUS BROUWER

Is gedreven lakspecialist, ondernemer en woordensmid. Met veel slagvaardigheid en woordspelingen uit hij op social media als autoriteit op zijn gebied zijn passie voor glans, tevens de naam van zijn onderneming. Als je hem niet in zijn werkplaats vindt, werkt hij op locatie bij de klant. Als “knight in shining armour”, mag je wel zeggen, want zijn lakherstellende behandeling redt autolevens. Zijn diepzwarte, soepel rijdende Volvo V70 R is een hoogglanzend visitekaartje en heeft een extreem hoge aaibaarheidsfactor, maar Brouwer hashtagt: “#eyesdontleavefingerprints”. Met andere woorden: “Alleen kijken, niet aankomen!” Hij schrijft op deze plek over Volvo, autoverzorging, passie voor glans, het leven en de rest.